Get Adobe Flash player
Nauczyciel zwraca uwagę na trwałość przyswajanych wiadomości i nagradza za dokładność ich odtworzenia (kult jednej poprawnej odpowiedzi). Oddziaływania nauczyciela na ucznia cechuje techniczna racjonalność. Czuje się odpowiedzialny za jakość nauczania polegającego na transmisji wiedzy. Mierzalne osiągnięcia uczniów są efektami uczenia się. Uważa, iż dla podniesienia skuteczności uczenia się uczeń potrzebuje motywacji zewnętrznej uczącego się Nauczyciela cechuje refleksja w działaniu. Czuje się odpowiedzialny za stwarzanie uczniom warunków do uczenia się i interakcji. Istotny jest nie tyle efekt uczenia się, co sam jego proces, przebieg. W jego opinii proces skutecznego uczenia się ma miejsce wtedy, kiedy uczeń jest aktywny i wewnętrznie zmotywowany Przy wprowadzaniu kształcenia opartego na konstruowaniu wiedzy należy jednak liczyć się z pewnymi ograniczeniami i uwarunkowaniami. Trzeba bowiem pamiętać, że - istnieją pewne obszary wiedzy, w których ustalanie poprawności w poznawaniu świata i usuwanie różnic w myśleniu o nim jest konieczne oraz nieuniknione (aczkolwiek w szkolnej rzeczywistości nie może być ono traktowane jako droga jedynie możliwa); zdobywanie wiedzy geograficznej tylko na drodze osobistych doświadczeń mogłoby sprzyjać tworzeniu znacznie zubożonego, nieprawdziwego obrazu świata; - wolność wyborów dokonywanych przez nauczyciela w naszym systemie oświaty jest radykalnie ograniczona przez wytyczne administracyjne, podstawę programową, podręczniki, wskazania metodyczne, standardy wymagań egzaminacyjnych, egzaminy zewnętrzne, liczebność klas czy wyposażenie klasopracowni (jednak – jak wynika z obserwacji - tak ubezwłasnowolniony nauczyciel częściej identyfikuje się z racjami nadrzędnej władzy niż z równie jak on sam uprzedmiotowionymi uczniami). Tym nie mniej powyższe trudności nie powinny stanowić istotnej przeszkody w kształceniu polegającym na wiązaniu uczniowskiego systemu wiedzy szkolnej i systemu wiedzy pozaszkolnej w jedną, spójną wiedzę o świecie. A więc takiemu kształceniu, w którym obok przekazywania wiedzy ma miejsce także jej budowanie. Konstruktywizm jest właśnie tym nurtem, który może przyczynić się do świadomego uczenia się, który na lekcje geografii może wprowadzić atmosferę poznawania, wątpienia, dążenia do własnych odkryć i wreszcie osiągnięcia niezależności poznawczej. Do tego trzeba by jeszcze tylko szkoły mniej odpornej na próby przeszczepiania jej niekonwencjonalnych, alternatywnych rozwiązań. Takiej, w której otwartość na zmiany nie jest skutecznie blokowana przez stereotypowe myślenie polegające na widzeniu świata z „odwiecznym porządkiem rzeczy” (Mieszalski 1997, Bińczycka 1992). Bibliografia Bałachowicz J. (2003), Konstruktywizm w teorii i praktyce edukacji [w:] Edukacja Nr 3/2003 Bińczycka J. (1992), W kleszczach stereotypów pedagogicznych [w:] Śliwerski B. (red.), Edukacja alternatywna...Wyd. Impuls, Kraków Bruner J.S. (1966), W poszukiwaniu teorii nauczania. PIW, Warszawa Bruner J.S. (1978), Poza dostarczone informacje. PWN, Warszawa Dylak S. (2000), „Konstruktywizm jako obiecująca perspektywa kształcenia nauczycieli” www.cen.uni.wroc.pl/konstrukcja.html