Reforma szkolnictwa spowodowała głębokie zmiany w programach nauczania. Zdecydowanie zaczęto
preferować odejście od encyklopedycznego modelu zdobywania wiedzy na rzecz zaktywizowania uczniów
do twórczych działań i kreatywności. Dotąd stosowane tradycyjne metody nauczania opierały się na
nauczycielu, jako wyłącznym źródle wiedzy, ewentualnie na pracy zespołowej. Najczęściej były to: wykład
informacyjny, opis, opowiadanie, prelekcja i pogadanka. Aktualnie zmienia się rola nauczyciela – z pozycji
wykładowcy staje się organizatorem i koordynatorem pracy uczniów, aktywizując ich do działań twórczych.
W tym procesie tradycyjne metody już nie wystarczą. Nauczyciele zadają sobie pytanie: jak uczyć, aby
uczniowie przyswoili określone informacje i potrafili odnieść je do swoich doświadczeń?
Przygotowanie młodego człowieka do życia w społeczeństwie, zalewanego potokiem informacji i
konsumpcji, jest trudnym zadaniem i wymaga aktywnej postawy zarówno od nauczyciela, jak i od ucznia.
Najistotniejsza w procesie nauczania, decydująca o sukcesie stosowanych metod, jest skuteczna
komunikacja pomiędzy uczniem i nauczycielem.
METODY AKTYWIZUJĄCE – pomoce i wskazówki, dzięki którym uczeń poszerza swoją wiedzę, pogłębia
swoje zainteresowania, rozwija nowe pomysły i nowe idee, komunikuje się z innymi, uczy się dyskutować i
spierać na różne tematy.
Metody te charakteryzują się:
dużą siłą stymulowania aktywności uczniów i nauczycieli,
wysoką skutecznością,
dużą różnorodnością i atrakcyjnością.
Metody aktywizujące pozwalają nie tylko rozbudzić w uczniu zainteresowanie przedmiotem czy sprawdzić
jego wiedzę.
Główna zaleta tych metod polega na doskonaleniu umiejętności przydatnych nie tylko podczas lekcji, ale
również w codziennym życiu, np. umiejętności wyciągania wniosków, myślenia analitycznego i krytycznego,
łączenia zdarzeń i faktów w związki przyczynowo-skutkowe, umiejętności właściwego zachowania się w nowej
sytuacji, komunikatywności, dyskutowania, kreatywności.