rozumie”. Inscenizacja dotyczy listu nadesłanego do redakcji, przez 17-letnią dziewczynę,
która zaszła w ciążę i prosi czasopismo o pomoc. Nie ma wsparcia ze strony rodziców, matki
jej chłopaka – ojca dziecka, oraz samego ojca dziecka. Podsumowanie inscenizacji związane
jest z odpowiedzią na pytania: jaki problem porusza scenka, kto tu najbardziej zawinił, jaki jest
stosunek dziewczyny do rodziców, czy rodzice popełnili błędy wychowawcze wobec dziewczyny,
czy młodzież powinna wiedzieć o możliwości zabezpieczenia przed ciążą, czy nieletnich
rodziców można uznać za dojrzałych, czy dziewczyna słusznie nie chce przenieść się do szkoły
wieczorowej i nie pozwala chłopakowi na studiowanie, jak uczniowie postąpiliby na miejscu
ojca dziecka? Najważniejsze wnioski z lekcji obejmowały: za kulturę seksualną młodzieży
odpowiedzialni są przede wszystkim rodzice, bo to oni wychowują swoje dzieci. W drugiej
kolejności to sam młody człowiek odpowiada za swoje czyny, bo zdaje sobie sprawę z tego, że
podejmuje współżycie seksualne, ale powinien być on świadomy konsekwencji oraz powinien
znać sposoby zabezpieczania się przez ciążą. Osoby decydujące się na współżycie płciowe
powinny mieć partnerskie stosunki i wspólnie ponosić odpowiedzialność za swoje decyzje.
Wnioski: Analiza programów nauczania, podstawy programowej oraz literatury przedmiotowo-
metodycznej wykazała, że tematy dotyczące bioetyki są poruszane na każdym poziomie
kształcenia. W szkole podstawowej jest ich zdecydowanie najmniej i koncentrują się one na
bardzo ogólnych zagadnieniach dotyczących chorób przenoszonych drogą płciową oraz funkcji
rodziny. W gimnazjum i liceum występują dość rozbudowane treści z zakresu bioetyki – stopień
ich realizacji zależy w dużej mierze od postaw nauczycieli wobec danego problemu. Treści te
występują w różnych działach programowych, np. dotyczących rozmnażania człowieka, genetyki,
zdrowia i choroby. Występuje zależność między poruszanymi problemami bioetycznymi,
a edukacją seksualną dzieci i młodzieży, bo wiele problemów natury moralnej wiąże się z
płciowością czlowieka i postępowaniem w sferze intymnych kontaktów międzyludzkich. Dotyczy
to np. antykoncepcji, inicjacji seksualnej, AIDS, aborcji, czy zapłodnienia in vitro.
W latach 80. i 90. XX wieku, ukazało się wiele konspektów i artykułów na temat AIDS
i chorób wenerycznych. Zaistniała bowiem konieczność uświadamiania dzieci i młodzieży w
zakresie zachowań niebezpiecznych i tolerancji dla osób chorych. Zawsze kładziono nacisk na
odpowiedzialność w życiu płciowym. W związku z tym pojawiła się bardzo duża liczba konspektów
na temat ciąży, małżeństwa i rodziny, środków antykoncepcyjnych. Nie uświadamiano jednak
uczniom, że mimo kontaktów seksualnych, nie musi dochodzić do choroby. Nie mówiono, co
robić i jak, aby nie doprowadzić do choroby przekazywanej drogą płciową. Podkreślano tylko,
że nieodpowiedzialne podejmowanie kontaktów seksualnych skutkuje chorobą weneryczną.
Obecność edukacji w zakresie bioetyki i seksualności jest niezbędna, bo przecież jest ona częścią
nauki o człowieku i powinna w programie nauczania być realizowana tak jak anatomia, czy
fizjologia człowieka. Należy więc kształtować właściwe postawy młodzieży wobec seksualności,
a według większości autorów artykułów najważniejszą rzeczą przekazywaną uczniom jest
uświadomienie im, że podejmowanie współżycia seksualnego, powinno być w pełni świadome.
Osoby decydujące się na ten krok powinny znać wszystkie konsekwencje swoich decyzji, a także
znać sposoby zabezpieczania się przez ciążą. Takie opinie nasiliły się głównie w latach 90. XX
wieku. Człowiek modyfikując przyrodę, musi pomyśleć, czy ma pełne uprawnienia do takiej
ingerencji, głównie w odniesieniu do gatunku ludzkiego – w manipulacji zarodkami, zapłodnieniu
in vitro [Fikus, 1989]. Nowoczesność edukacji jest niezbędna, aby nastąpiła lepsza jakość
nauczania. Polska szkoła zmienia się zbyt wolno w stosunku do postępu nauki. Większość
nauczycieli i doradców metodycznych kojarzy nowoczesność edukacji z umiejętnością
posługiwania się komputerem, czy Internetem. Oprócz tego jest to również: oparcie edukacji na
nowoczesnym systemie wartości, zmiana jakości i ilości treści nauczania, otwartość na zmiany
62