Zaszczyński (1974) twierdzi, że nowoczesne metody nauczania to te, które nie były dotąd szeroko, bądź nie
były wcale stosowane w praktyce szkolnej; powinny one spełniać m.in. następujące warunki:
• aktywizować uczniów intelektualnie i manualnie, tzn. kierować tokiem ich rozważań teoretycznych, jak
również pobudzać i usprawniać ich działania praktyczne;
• wpływać na rozwój umiejętności samodzielnego myślenia, krytycznego wnioskowania i rozbudzać
zainteresowania przedmiotem;
• realizować postulat nauczania wychowującego, kształtować postawy zaangażowania i ideowości
Metoda gier dydaktycznych spełnia wyżej wymienione cechy i jako taka stosowana jest coraz częściej w
różnych państwach a także popularyzowana w Polsce od połowy lat sześćdziesiątych (Okoń 1973,
Kruszewski 1973).
Skawiński (1974), omawiając gry dydaktyczne stwierdza m.in., że:
• przygotowują uczniów do pełnienia różnych ról społecznych;
• zapoznają ich z rodzajem wykształcenia niezbędnego do wykonywania różnych zawodów (np. lekarza,
inżyniera, rolnika, leśnika, hydrologa i innych) oraz z zakresem obowiązków z nimi związanych a także
z wymaganiami stawianymi przez społeczeństwo przedstawicielom tych zawodów;
• wdrażają uczniów do podejmowania decyzji w sytuacjach podobnych do tych, w jakich mogą się
znaleźć, np. w przyszłej pracy zawodowej. Stwierdzono, że metoda gier dydaktycznych pobudzą
aktywność, uczy jak pokonywać trudności, zawiera prócz pierwiastków intelektualno – poznawczych
również emocjonalne.