Stosowanie gier w nauczaniu przedmiotów przyrodniczych wymaga poza materiałami
wchodzącymi w skład gry różnych umiejętności np. prowadzenie oświadczeń, obserwacji, posługiwaniu
się mapami, planszami, czy źródłami wiedzy. Wyposażeniem gry są materiały (plansze) z zakodowaną
informacją utrwalaną przeważnie na podłożu papierowym lub z tworzyw sztucznych. Podstawowymi
akcesoriami gier są: kartki, kostki, matryce, krzyżówki, scenariusze gier i inne.
Za zastosowaniem gier dydaktycznych jako środka i metody w nauczaniu przedmiotów
przyrodniczych przemawia:
• atrakcyjna dla ucznia przekazywania i sprawdzania wiedzy;
• wymuszona przez uczestnictwo w grze duża aktywność u każdego ucznia;
• modelowanie sytuacyjne rzeczywistych zjawisk pozwala uczniowi skonfrontować podjęte decyzje ze
skutkami tych decyzji;
• nieskomplikowane, możliwe do przygotowania we własnym zakresie przez nauczyciela i uczniów
podstawowych materiałów do prowadzenia gry.
Stosowanie gier wymaga przestrzegania podstawowych zasad:
• nauczyciel musi dokładnie znać cel gry, jej zasady, przebieg i czas gry – na mim bowiem ciąży
główna odpowiedzialność za sukces lub niepowodzenie stosowania gier jako środka dydaktycznego’
• gra powinna być związana z tematyką lekcji i odpowiadać poziomowi uczniów – zbyt łatwa zniechęca,
zbyt trudna frustruje;
• gra nie zastępuje innych środków dydaktycznych, nie wyczerpuje ona wszystkich możliwości
nauczania. Gry dydaktyczne najczęściej dzieli się na następujące grupy:
• Gry logiczne: krzyżówki, wirówki, szyfrogramy, układanki, eliminatki.
• Gry symulacyjne: inscenizacje, dyskusje panelowe.
• Gry planszowe.
Największą zaletą gier jest uaktywnienie uczniów o różnym poziomie intelektualnym i różnych typach
osobowości oraz zaangażowanie emocjonalne uczniów w procesie uczenia się przez wprowadzenie do
niego elementów zabawy.