Metodą inscenizacji, czyli dyskusji panelowej nazywa się publiczne dyskusje wybranej grupy
osób, np. ekspertów – specjalistów, reprezentujących różne dziedziny, podejmowane zwykle w czasie
konferencji, sympozjów czy też seminariów naukowych. Ich uczestnicy przygotowują się do dyskusji
według wspólnie przyjętych założeń. Reprezentują zwykle różne zawody, dyscypliny naukowe i w czasie
dyskusji pokazują stanowiska reprezentatywne dla „swoich” dziedzin. Gromadzą i przedstawiają
argumenty przemawiające na korzyść zajmowanego stanowiska, przygotowują się do odparcia zarzutów i
kontrargumentów. Zazwyczaj punktem wyjścia do dyskusji są krótkie referaty (doniesienia)
zaznajamiające ogólnie z daną sytuacją czy problemem. W dyskusji uczestniczy zespół niezależnych
sędziów, który rozstrzyga kwestie sporne i wydaje orzeczenia na podstawie analizy argumentów
przedstawionych w toku dyskusji. Dyskusje panelowe można stosować w szkole średniej oraz wyższych
klasach szkoły podstawowej. Celem tej metody oprócz aktywności intelektualnej jest wywołanie
określonych przeżyć uczniów.
Oprócz metody sytuacyjnej i inscenizacji wyróżnia się także metodę zwaną fabryką pomysłów.
Ma ona zachęcać do proponowania wszelkich, nawet pozornie absurdalnych pomysłów prowadzących
do rozwiązania określonej sytuacji problemowej. Polega na wytwarzaniu owych pomysłów często według
zasady „pierwsza myśl najlepsza”. Zebrane pomysły poddaje się następnie dyskusji i ocenie, dążąc do
wybrania najlepszego.
Gry dydaktyczne zaliczane są często do metod aktywizujących w procesie nauczania. Uważa
się, iż metody sytuacyjne, inscenizacyjne, fabryki pomysłów są odmianami problemowych metod
kształcenia. Istnieje zdanie, że wymienione metody nie zawsze są grami w takim znaczeniu, w jakim się
mówi o grach w teorii gier. Tylko niektóre gry dydaktyczne prowadzą do wygranej lub przegranej osób
biorących w nich udział (co stanowi istotną cechę gier).
Wiele gier dydaktycznych polega nie tyle na „wygraniu” co uczeniu się pewnych zachowań.
Dlatego należy pamiętać, że w odniesieniu do wspomnianych metod nazwa „gry dydaktyczne” jest
często nazwą umowną i nie we wszystkich odpowiadają pojęciu gry.