Page 8 - książka gotowa + okładkastr1 i 4

stereotypu, zgodnie z którym nauka odbywa się przede wszystkim w szkole, pod kierunkiem jednego
nauczyciela, w określonym czasie i przestrzeni. Nauczanie powinno więc być syntezą różnych form
edukacji. Uczniom należy zagwarantować dostęp do wielu źródeł wiedzy, której dostarczają różnorodne
podmioty, a zadania, które wykonują, powinny obejmować wiadomości i umiejętności z różnych dziedzin
życia. Taka edukacja jest możliwa również w wyniku intensywnego rozwoju multimedialnych
i interaktywnych technologii komputerowych, których wykorzystanie wprowadziło kształcenie do
przestrzeni wirtualnej. Szkoła nie jest obecnie jedynym i najlepszym miejscem, w którym uczniowie
zdobywają wiedzę. Mają oni bowiem nieograniczony dostęp do informacji w każdym miejscu i czasie3.
Ten fakt także wykorzystywany jest w kształceniu interdyscyplinarnym, które stara się doskonalić
umiejętności informatyczne uczniów poprzez systematyczne wykorzystywanie komputera i jego
możliwości w zdobywaniu określonych umiejętności.

Należy podkreślić, iż w kształceniu interdyscyplinarnym bardzo ważna jest edukacja nieformalna,
a więc odbywająca się poza szkołą. Związane jest to z przekonaniem, iż wszystkie zdobyte
doświadczenia mają walor edukacyjny i dzięki nim można zwykle uzyskać zdecydowanie lepsze wyniki
niż w szkolnych sytuacjach edukacyjnych. Kolejnym ważnym aspektem takiego podejścia jest nacisk na
uczenie tego jak się uczyć. Mniej ważne staje się w tym sensie co uczeń wie, a większe znaczenie ma
umiejętność myślenia i zdobywania wiedzy. Współczesny człowiek musi bowiem być przygotowany do
szybkiego przekwalifikowania się w razie potrzeby, musi twórczo rozwiązywać różnorodne problemy
pojawiające się w zmiennej rzeczywistości. Edukacja interdyscyplinarna ma ukształtować ludzi
kreatywnych i myślących4. W związku z tym podkreśla rolę pragmatycznego podejścia do przekazywanej
wiedzy. Nie chodzi już bowiem o przyswojenie treści znajdujących się w podręcznikach – co nie oznacza,
że nie stanowią one wciąż wartościowego środka dydaktycznego. Zgodnie z przekonaniem pragmatyków
kryterium prawdziwości wiedzy jest jej użyteczność. Poznawanie należy więc traktować jako narzędzie
służące do rozwiązywania określonych problemów. Jest to możliwie dzięki myśleniu, które powinno
zawsze być testowane sytuacjami problemowymi. Rozwiązywanie takich sytuacji pozwala wzbogacić
wiedzę, która jest następnie wykorzystywana w kolejnych sytuacjach problemowych. Cechą
pragmatycznego podejścia do edukacji jest także stosowanie elastycznych metod nauczania, dzięki
którym nauka w szkole pozwoli na zdobycie takich cech jak: kreatywność, samodzielność i umiejętność
wyrażenia własnego „ja”. Sprzyja temu m.in. stosowanie metody projektu, w której nauczanie nie polega
na prostym przekazywaniu wiedzy. Uczniowie zdobywają ją bowiem w działaniu i dzięki pracy w grupie.
Sprzyja to dodatkowo respektowaniu zasad demokratycznego społeczeństwa, m.in. poprzez kształtowanie
umiejętności dyskutowania, dociekania, którego efektem jest samodzielne podjęcie decyzji,
weryfikowania tradycyjnych norm i wartości. Metoda projektów stosowana na jak najwcześniejszych
etapach edukacji pozwala ukształtować nowego człowieka preferującego postawy krytyczne5.

3 D. Łażewska, Zmiany w procesie nauczania – uczenia się – praktyczne rozwiązania i teoretyczne założenia [w:]
K. Dziurzyński (red.), Dylematy współczesnej edukacji, Wydawnictwo Wyższej Szkoły Gospodarki Euroregionalnej
im. Alcide De Gasperi w Józefowie, Józefów 2012, s. 208-209.
4 Ibidem.
5 Ibidem, s. 213-214.